Dyskusja nad partycypacyjnymi formami współzarządzania oraz kondycją demokracji przedstawicielskiej dzieli badaczy na zwolenników pluralistycznej sceny politycznej oraz krytyków tego podejścia. Krytycy twierdzą, że procedury i instytucje tworzone na rzecz realizacji inkluzywnych praktyk partycypacyjnych jedynie normalizują istniejące relacje władzy i „wymazują” różnorodność, pacyfikując alternatywne głosy poprzez techniki partycypacyjne.
Za panaceum na niedostatki tradycyjnych form partycypacji zaczęto uważać proces deliberacji. Deliberacja jako kolegialna forma podejmowania decyzji zapewnia jednakowe możliwości przedstawiania własnych opinii oraz uzasadniania swych racji wszystkim zaangażowanym podmiotom oraz wzmacnia legitymizację podjętych w jej toku decyzji. Krytycy tego podejścia twierdzą, że proces deliberacji nie przynosi efektu w postaci upodmiotowienia społeczności lokalnych. Służy on osiągnięciu satysfakcjonującego konsensusu dla wszystkich uczestników procesu jedynie w sytuacji, gdy zachowana jest pomiędzy nimi względna równowaga siły politycznej.
Zapraszamy serdecznie Państwa do zgłaszania propozycji referatów, w których tematyka ta podejmowana będzie w świetle różnych koncepcji teoretycznych, a także zachęcamy do prezentowania studiów przypadku i praktycznych doświadczeń.